ZNANI ABSOLWENCI:
Władysław Demski urodził się 5 sierpnia 1884 roku w Straszewie. Kształcił się w Collegium Marianum w Pelplinie i w gimnazjum w Braniewie. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum”. Po przyjęciu święceń kapłańskich we Fromborku 4 lutego 1910 roku, pracował jako wikariusz w Sząbruku, Braniewie, Biskupcu i Starym Targu. Zmuszony przez władze niemieckie do opuszczenia Powiśla, przeniósł się do Inowrocławia, gdzie był prefektem w Gimnazjum im. J. Kasprowicza.
Po ukończeniu studiów filozoficznych i filologicznych na Uniwersytecie Poznańskim został profesorem języków klasycznych w gimnazjum oraz proboszczem parafii Najświętszej Maryi Panny w Inowrocławiu. Był powszechnie szanowany jako kapłan według Serca Bożego i prawdziwy wychowawca. Aresztowany 2 listopada 1939 roku przez hitlerowców, został osadzony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Tutaj 28 maja 1940 roku został skatowany na śmierć za to, że odmówił podeptania różańca. Mówił przed śmiercią: „Wszystko trzeba ścierpieć dla Pana i na nic się nie skarżyć”. Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował go 13 czerwca 1999 roku wraz ze 108 męczennikami z czasów II wojny światowej.
Biskupi, którzy ukończyli nasze seminarium:
Józef Kowalczyk urodził się w 1938 r. w Jadownikach Mokrych w diecezji tarnowskiej. W 1955 r. uzyskał świadectwo dojrzałości, po czym wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego "Hosianum" w Olsztynie. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 stycznia 1962 r. w olsztyńskiej konkatedrze św. Jakuba z rąk biskupa Józefa Drzazgi. Przez dwa lata pełnił posługę kapłańską jako wikariusz w parafii Świętej Trójcy w Kwidzynie. W 1964 r. rozpoczął studia z zakresu prawa kanonicznego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, kontynuował je na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie w 1968 r. uzyskał doktorat. Następnie odbył studia specjalistyczne w zakresie jurysprudencji kościelnej w Studiumn Rotalnym, uzyskując dyplom adwokata rotalnego. Podjął pracę w Najwyższym Trybunale Apostolskim Roty Rzymskiej w charakterze obrońcy węzła małżeńskiego. Odbył również studia z zakresu archiwistyki i uzyskał dyplom archiwisty w Tajnym Archiwum Watykańskim. W 1969 r. ks. dr Józef Kowalczyk rozpoczął pracę w Centrum Chrześcijaństwa w Watykanie. Najpierw pracował w Kongregacji ds. Dyscypliny Sakramentów, a następnie w Sekretariacie Stanu, gdzie z polecenia Ojca Świętego Jana Pawła II zorganizował Sekcję Polską i objął jej kierownictwo. Był redaktorem naczelnym polskojęzycznego wydania czternastu tomów nauczania Papieża Jana Pawła II. 26 sierpnia 1989 r. Jan Paweł II mianował ks. prałata Józefa Kowalczyka nincjuszem apostolskim w Polsce. Jednocześnie podniósł go do godności arcybiskupa tytularnego Heraklei i osobiście 20 października 1989 r. udzielił mu święceń biskupich w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Abp Józef Kowalczyk za swoją dywizę biskupią obrał hasło: :"Fiat voluntas tua" (Bądź wola Twoja). W całej dotychczasowej działalności Nuncjatury Apostolskiej w Polsce, a tym samym wśród dokonań zrealizowanych za sprawą lub przy współudziale abp. Józefa Kowalczyka, wyróżnia się przeprowadzenie reorganizacji kościelnych struktur administracyjnych (25 marca 1992) oraz uregulowanie stosunków między państwem a Kościołem poprzez konkordat (luty 1998). W dowód uznania zasług w wielu dziedzinach cztery polskie uczelnie nadały nuncjuszowi tytuł doktora honoris causa: Akademia Rolnicza im. Hugona Kołłątaja w Krakowie (1999), Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego (2000), Katolicki Uniwersytet Lubelski (2001) oraz Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie (2003). Ponadto ks. abp. Józef Kowalczyk otrzymał Medal Uniwersytetu Opolskiego, jest honorowym obywatelem Kwidzyna, Chojnic, Sandomierza, oraz członkiem honorowym Stowarzyszenia Kanonistów Polskich.
Pełniąc funkcję nuncjusza apostolskiego w Polsce, doprowadził do odtworzenia w 1991 Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego. Przygotował reorganizację struktur Kościoła katolickiego w Polsce, wprowadzoną w 1992 bullą Totus Tuus Poloniae populus. Brał udział w negocjacjach konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską, który podpisał w 1993. Uczestniczył w przygotowaniach i towarzyszył w podróżach apostolskich do Polski Jana Pawła II w latach 1991, 1995, 1997, 1999, 2002 oraz Benedykta XVI w 2006. Przyczynił się do powołania wydziałów teologicznych na uniwersytetach państwowych w Opolu (1994), Olsztynie (1999), Katowicach (2000), Toruniu (2001) i Szczecinie (2004), a także do przekształcenia Akademii Teologii Katolickiej w Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego (1999). Zainicjował budowę Ośrodka Opiekuńczo-Rehabilitacyjnego w Jadownikach Mokrych, przeznaczonego dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, oraz znajdującej się przy nim Izby Pamięci Pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II. 8 maja 2010 papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i prymasem Polski. 24 czerwca 2010 zakończył misję nuncjusza apostolskiego w Polsce i dziekana Korpusu Dyplomatycznego, a 26 czerwca 2010 odbył ingres do archikatedry gnieźnieńskiej, w trakcie którego kanonicznie objął archidiecezję. Paliusz metropolitalny odebrał od Benedykta XVI 29 czerwca 2010. W Konferencji Episkopatu Polski z urzędu, jako prymas Polski, został członkiem Rady Stałej. 17 maja 2014 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego. Jednocześnie do czasu kanonicznego objęcia urzędu przez jego następcę, tj. do 7 czerwca 2014, zlecił mu pełnienie funkcji administratora apostolskiego archidiecezji. Konsekrował 12 biskupów i był współkonsekratorem podczas sakr 10 biskupów.
Wojciech Ziemba urodził się 15 października 1941 r. w Wampierzowie w parafii Wadowice Górne w diecezji tarnowskiej. Do Wyższego Seminarium Duchownego "Hosianum" wstąpił w 1960 r. W trakcie studiów, w latach 1963-65, pełnił służbę wojskową w Dęblinie. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 czerwca 1967 r. w Olsztynie. Po święceniach w latach 1967-69 pracował jako wikariusz w parafii św. Katarzyny w Kętrzynie, a następnie w latach 1969-70 w parafii św. Jakuba w Olsztynie. W latach 1970-74 studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, który ukończył ze stopniem naukowym doktora teologii. Po studiach pracował w Wyższym Seminarium Duchownym w Olsztynie jako prefekt i wykładowca Pisma Świętego Starego Testamentu. W latach 1979-80 studiował w Rzymie. Po powrocie do diecezji był wicerektorem, następnie w latach 1982-86 rektorem seminarium. Papież Jan Paweł II 23 czerwca 1982 r. mianował go biskupem pomocniczym diecezji warmińskiej. Konsekracja miała miejsce 4 lipca 1982 r. w konkatedrze św. Jakuba w Olsztynie. Głównym konsekratorem był ks. kard. Józef Glemp, arcybiskup metropolita warszawski i Prymas Polski, współkonsekratorami ks. arcybiskup Henryk Gulbinowicz, biskup wrocławski oraz ks. biskup Jan Obłąk, biskup warmiński. 25 marca 1992 r. ks. biskup Wojciech Ziemba został mianowany biskupem ełckim, a 16 listopada 2000 r. Ojciec Święty Jan Paweł II mianował go arcybiskupem białostockim. Ingres do katedry białostockiej odbył się 9 grudnia 2000 r. Jako zawołanie biskupie obrał słowa: "Dives in misericordia Deus" (Bóg bogaty w miłosierdzie). 16 listopada 2000 Jan Paweł II ustanowił go arcybiskupem metropolitą białostockim. 9 grudnia 2000 kanonicznie przejął archidiecezję i odbył ingres do bazyliki archikatedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku. Utworzył 20 parafii, zreorganizował sieć dekanatów, powołał Centrum Administracyjno-Pastoralne Archidiecezji Białostockiej. W 2005 zwołał I Kongres Eucharystyczny Archidiecezji Białostockiej, a w 2006 Kongres Miłosierdzia Archidiecezji Białostockiej. 30 maja 2006 papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą warmińskim. Rządy w archidiecezji przejął kanonicznie 9 czerwca 2006, natomiast ingres do konkatedry św. Jakuba w Olsztynie odbył 11 czerwca 2006. 29 czerwca 2006 na placu św. Piotra w Rzymie otrzymał z rąk Benedykta XVI paliusz metropolitalny. Jako arcybiskup metropolita warmiński sprawował funkcję wielkiego kanclerza Wydziału Teologii Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. W latach 2006–2012 przeprowadził I Synod Archidiecezji Warmińskiej. Przywrócił w archidiecezji organizowanie rejonowych konferencji formacyjnych duszpastersko-katechetycznych. W 2007 utworzył Archidiecezjalną Szkołę Muzyki Kościelnej i Archidiecezjalny Ośrodek Charytatywny „Caritas” Archidiecezji Warmińskiej w Rybakach, w 2008 Konwikt Kapłanów Warmińskich w Olsztynie i Kapitułę Kolegiacką w Lidzbarku Warmińskim, w 2009 Muzeum Archidiecezji Warmińskiej w Olsztynie, a w 2010 katolickie Radio Plus Olsztyn. 15 października 2016 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków arcybiskupa metropolity warmińskiego. W ramach Konferencji Episkopatu Polski był przewodniczącym Komisji Misyjnej i Zespołu ds. Stałych Kontaktów z Episkopatem Litwy, należał do Komisji ds. Seminariów Duchownych, ds. Duszpasterstwa Ludzi Pracy, ds. Duszpasterstwa Ludzi Morza, Podkomisji Biblijnej przy Komisji ds. Nauki Katolickiej, Komisji Duszpasterstwa oraz Rady Ekonomicznej. W 1992 został apostolskim wizytatorem polskich seminariów duchownych. W 2006 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego łomżyńskiego Tadeusza Bronakowskiego. Zmarł 21 kwietnia 2021 w Olsztynie. 27 kwietnia 2021 został pochowany w krypcie arcybiskupów warmińskich konkatedry św. Jakuba Apostoła w Olsztynie.
Tadeusz Płoski urodził się w Lidzbarku Warmińskim 9 marca 1956 r. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego "Hosianum" w Olsztynie. 6 czerwca 1982 r. w konkatedrze olsztyńskiej przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa warmińskiego Jana Obłąka. Po święceniach przez rok pracował jako wikariusz w parafii św. Józefa w Morągu. Następnie rozpoczął studia z zakresu prawa kanonicznego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1993 roku uzyskał doktorat na Wydziale Prawa Kanonicznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Od 1986 r. pracował jako sędzia w Sądzie Biskupim Diecezji Warmińskiej. Pełnił również misję duszpasterstwa akademickiego Wyższej Szkoły Pedagogicznej i Akademii Rolniczo-Tecznicznej w Olsztynie. 1 czerwca 1992 r. przeszedł do pracy w Ordynariacie Polowym Wojska Polskiego w Warszawie. W 1994 r. - jako pierwszy z kapelanów wojskowych - ukończył Podyplomowe Studium Operacyjno-Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. W 1995 r. został mianowany dziekanem Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, a po ich rozwiązaniu w 2000 r., kapelanem Biura Ochrony Rządu w 2001 r. 16 maja 2001 r. objął urząd kanclerza Kurii Polowej. 16 października 2004 r. został mianowanym przez Ojca Świętego Jana Pawła II biskupem polowym Wojska Polowego. Dwa tygodnie później otrzymał sakrę biskupią. Konsekracji dokonał arcybiskup Józef Kowalczyk, nuncjusz apostolski w Polsce, wraz ze Sławojem Leszkiem Głódziem, biskupem diecezjalnym warszawsko-praskim, i Edmundem Piszczem, arcybiskupem metropolitą warmińskim. W ramach prac Konferencji Episkopatu Polski był członkiem Rady Prawnej oraz delegatem ds. harcerzy, kombatantów i duszpasterstwa policji. W 2005 premier Marek Belka powołał go w skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W Zakonie Bożogrobców miał rangę Komandora z Gwiazdą. Zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Pochowany został 19 kwietnia 2010 w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Cyryl Klimowicz urodził się 5 listopada 1952 r. w mieście Amangieldy (Kazachstan). W latach 1956-1965 mieszkał na terenie Białorusi, a następnie wraz z rodziną przeprowadził się do Polski. Po maturze, w 1974 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego "Hosianum" w Olsztynie. 8 czerwca 1980 r. w konkatedrze olsztyńskiej przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa warmińskiego Józefa Glempa. Po święceniach pracował jako wikariusz w Wydminach, Pasłęku, w Klewkach, a także w administracji Wyższego Seminarium Duchownego "Hosianum" w Olsztynie. Od czerwca 1990 r. rozpoczął pracę jako proboszcz i dziekan w mieście Głubokoje w archidiecezji mińsko-mohylewskiej na Białorusi. 13 października 1999 r. Ojciec Święty Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji mińsko-mohylewskiej. W klatach 1999-2003 biskup Cyryl Klimowicz pełnił funkcję wikariusza generalnego archidiecezji mińsko-mohylewskiej i proboszcza katedry w Mińsku. 17 kwietnia 2003 r. został ustanowiony ordynariuszem diecezji św. Józefa we stolicą w Irkucku, największej pod względem powierzchni diecezji świata. W 2004 r. został wybrany na wiceprzewodniczącego Rosyjskiej Konferencji Episkopatu.
Józef Wysocki urodził się 17 października 1940 r. w Jartyporach koło Węgrowa. Po uzyskaniu matury w 1959 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego "Hosianum" w Olsztynie. Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1965 r. w konkatedrze olsztyńskiej z rąk biskupa olsztyńskiego Tomasza Wilczyńskiego. Po święceniach rozpoczął posługę duszpasterską jako wikariusz w parafii św. Brunona w Bartoszycach, św. Jakuba w Olsztynie, św. Brunona w Giżycku oraz Najświętszego Serca Pana Jezusa w Olsztynie. W 1981 r. ksiądz Józef Wysocki został proboszczem św. Jana Chrzciciela w Bartoszycach, a po dwóch latach proboszczem parafii św. Wojciecha w Ełku. Pracę doktorską obronił na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie w 1987 r. W dniu 6 kwietnia 1989 r. ksiądz prałat Józef Wysocki został mianowany przez Ojca Świętego Jana Pawła II biskupem pomocniczym diecezji warmińskiej ze stolicą tytularną Precausa. Sakrę biskupią przyjął 29 kwietnia 1989 r. w katedrze we Fromborku z rąk kardynała Prymasa Józefa Glempa. Po reformie administracyjnej Kościoła w Polsce 25 marca 1992 r. ksiądz biskup Józef Wysocki został mianowany biskupem pomocniczym nowo powstałej diecezji elbląskiej. Tego samego dnia objął funkcję wikariusza generalnego diecezji. W 1992 wszedł w skład kolegium konsultorów. Objął funkcję przewodniczącego Komisji ds. II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego w diecezji elbląskiej. Ponadto był dyrektorem Diecezjalnego Domu Formacyjnego Rodzin w Stagniewie. W 1993 został prepozytem kapituły katedralnej w Elblągu. 31 października 2015 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego elbląskiego. W Wyższym Seminarium Duchownym w Olsztynie prowadził wykłady z teologii praktycznej małżeństwa i rodziny, w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu z teologii pastoralnej, a w Pomezańskim Kolegium Teologicznym z pedagogiki rodziny[1]. Założył i objął stanowisko redaktora naczelnego czasopism katolickich „Martyria” i „Wspólnota. Aby stanowili jedno”.
Jacek Jezierski urodził się 23 grudnia 1949 r. w Olsztynie. Po uzyskaniu matury w latach 1967-1974 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym "Hosianum" w Olsztynie. Święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1974 r. w konkatedrze olsztyńskiej z rąk biskupa warmińskiego Józefa Drzazgi. Następnie pracował jako wikariusz w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Malborku i św. Mikołaja w Elblągu. Studiował na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W 1986 r. uzyskał stopień naukowy doktora teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1982 r. był związany z Wyższym Seminarium Duchownym "Hosianum", gdzie był prefektem, ojcem duchownym i wykładowcą. Wykładał także w Wyższym Warmińskim Studium Katechetycznym w Gietrzwałdzie, Studium Teologii dla świeckich przy Instytucie Kultury Chrześcijańskiej im. Jana Pawła II w Olsztynie oraz w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie. W latach 1993-1994 pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu Kultury Chrześcijańskiej im. Jana Pawła II w Olsztynie. 18 lutego 1994 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji warmińskiej ze stolicą tytularną Liberalia. Sakrę biskupią przyjął 5 marca 1994 r. z rąk prymasa Józefa Glempa. Motto jego misji pasterskiej wyraża się w słowach: "Veritas Christi liberat" (Prawda Chrystusa wyzwala). Zrezygnował z ustanowienia herbu biskupiego. W 1994 objął urząd wikariusza generalnego archidiecezji, a także został ustanowiony prepozytem warmińskiej kapituły katedralnej. W latach 1998–1999 był członkiem Zespołu Ministerstwa Edukacji Narodowej ds. Utworzenia Uniwersytetu w Olsztynie. Zainicjował prace archeologiczne w katedrze fromborskiej, podczas których odnaleziono doczesne szczątki Mikołaja Kopernika. 10 maja 2014 papież Franciszek ustanowił go biskupem diecezjalnym diecezji elbląskiej. Diecezję objął kanonicznie 28 maja 2014[11], zaś 8 czerwca 2014 odbył ingres do katedry św. Mikołaja w Elblągu. W 2016 zwołał I synod diecezji elbląskiej. 13 sierpnia 2020 papież Franciszek mianował go administratorem apostolskim sede vacante archidiecezji gdańskiej. Zarząd nad archidiecezją sprawował od 14 sierpnia 2020 do 25 marca 2021. W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 1995 objął funkcję przewodniczącego Komisji Charytatywnej, w latach 1998–2008 i 2018–2023 był przewodniczącym Zespołu ds. Dialogu Ekumenicznego z Kościołem Polskokatolicki, w 2020 objął stanowisko przewodniczącego Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną. Został delegatem ds. Ekumenicznej Inicjatywy „Theobalt”, a także członkiem Rady ds. Ekumenizmu (w której w 2021 objął funkcję przewodniczącego), Rady Ekonomicznej i Zespołu ds. Ruchów Intronizacyjnych. Ponadto objął funkcję przewodniczącego Kapituły Promocja Godności Człowieka nagrody Totus Tuus Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. W 2019 konsekrował biskupa pomocniczego elbląskiego Wojciecha Skibickiego.
Janusz Ostrowski urodził się 16 listopada 1964 r. w Olsztynie. Tam 25 maja 1991 został wyświęcony na prezbitera przez biskupa diecezjalnego warmińskiego Edmunda Piszcza. Od 1993 kontynuował studia w zakresie prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie i w 1997 uzyskał doktorat. W latach 1991–1993 pracował jako wikariusz w parafii św. Katarzyny w Braniewie, był duszpasterzem pomocniczym w parafii akademickiej św. Franciszka w Olsztynie, a w latach 2006–2008 posługiwał jako wikariusz w parafii św. Wojciecha w Olsztynie. Pełnił funkcje sędziego warmińskiego sądu metropolitalnego i notariusza kurii metropolitalnej, w 2011 został wiceoficjałem trybunału warmińskiego. W latach 1999–2006 przebywał na misji w Togo. Był postulatorem diecezjalnym w procesach beatyfikacyjnych 46 ofiar hitleryzmu i komunizmu z okresu II wojny światowej z terenów dawnej diecezji warmińskiej. W 2008 został ustanowiony kanonikiem gremialnym Kapituły Kolegiackiej w Lidzbarku Warmińskim. Piastował urząd wicerektora w Wyższym Warmińskim Seminarium Duchownym „Hosianum”. W 2011 został mianowany adiunktem na Wydziale Teologii Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie na kierunku prawa kanonicznego. Objął zajęcia dydaktyczne z historii powszechnego prawa kanonicznego, kanonicznego prawa procesowego, małżeństwa i rodziny w prawie kanonicznym, prawa kanonicznego i cywilnego. 27 lutego 2018 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warmińskiej ze stolicą tytularną Caltadria. Święcenia biskupie przyjął 21 kwietnia 2018 w konkatedrze św. Jakuba w Olsztynie. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita warmiński Józef Górzyński w asyście arcybiskupa Salvatore Pennacchia, nuncjusza apostolskiego w Polsce, i Edmunda Piszcza, arcybiskupa seniora archidiecezji warmińskiej. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Jesu in Te confido” (Jezu ufam Tobie). Został ustanowiony wikariuszem generalnym archidiecezji. W 2019 objął urząd prepozyta warmińskiej kapituły katedralnej. W ramach prac Konferencja Episkopatu Polski został w 2019 członkiem Komisji ds. Misji.
